Mens en lijden

ANOUK - LOST

If roses are meant to be red
And violets to be blue
Why isn’t my heart
Meant for you
My hands longing to touch you
I can barely breathe
Starry eyes that make me melt,
Right in front of me

Lost in this world
I even get lost in this song
And when the lights go down
That is where I’ll be found

His music is irresistible
Your voice makes my skin crawl
Innocent and pure
Guess you heard it all before
Mr. inaccessible 
Will this ever change
One thing that remains the same
You’re still a picture in a frame


Lost in this world
I even get lost in this song
And when the lights go down
That is where I’ll be found
I get lost in this world
I get lost in your eyes
And when the lights go down
That’s where I’ll be found
Yeah yeah

Lost in this world
I get lost in your eyes
And when the lights go down
Am I the only one
Whoa………


Bespreking liedje 

Dit liedje spreekt me aan omdat de tekst me zo meesleept.

Zoals het in de tekst staat 'lost in this world'.
Het is niet altijd even makkelijk om je te redden in deze wereld.
Je kan verloren raken in de liefde, vriendschap, gezin, werk, overlijden enzovoort. 

Soms kan je zelfs zo diep verloren zijn dat er geen einde van de tunnel zichtbaar is. 

Of in andere gevallen wil je ook niet gevonden worden.

Bespreking film 

Ik heb de film 'my sister's keeper' bekeken.Deze film heeft me enorm geraakt op alle vlak.

Deze film laat zien hoe de omgeving omgaat met iemand die kanker heeft.

De familie bestaat ongeveer uit 6 personen : de mama, papa, 2 zussen en 1 broer. 

De oudste zus Kate Fitzgerald is al enkele jaren ziek door kanker.

Omdat ze enkel zou kunnen gered worden door een donor wordt haar zusje Anna op de wereld gezet. Als Anna 11 is heeft ze al ontelbaar veel operaties gehad en transfusies. 

De moeder Sara Fitzgerald is ervan overtuigd dat Kate zal genezen, ze hoeft enkel maar vol te houden. Maar wat ze niet weet of eigenlijk gewoon niet wil weten of zien is dat Kate haar leven beu is. Ze is de vele operaties beu, de ziekte, altijd in bed liggen, overgeven... Daarom vraagt ze of Anna een rechtszaak wil aanspannen tegen haar ouders om over haar eigen leven te kunnen beslissen. Anna mag tegen niemand zeggen dat dit door Kate komt, wat dus voor veel ruzie zorgt ten huize Fitzgerald.

Anna wil het beste voor haar zus en ze zijn ook twee handen op één buik. Persoonlijk vind ik dat Anna het best kan omgaan met de ziekte van Kate. Ze geniet van alle mooie momenten die ze nog samen kunnen delen. 

In tegenstelling tot Sara is dit niet het geval, ze wil enkel maar dat Kate betert en geneest. Ze wil Kate aan geen gevaren blootstellen door bv buiten te wandelen. Terwijl ze hier wel nood aan heeft. Ze kijkt enkel naar het bestwil van Kate, niet naar dat van de andere kinderen of het gezin. Wat ik persoonlijk wel kan snappen, moest ik in die situatie zitten zou ik ook alles voor mijn kind doen opdat het zou genezen. De papa trekt zich redelijk terug in het verhaal. Hij staat aan de kant van Kate als er iets gebeurt, hij geniet van alle familiemomenten bv aan tafel. 

De broer kan dit niet zo goed plaatsen, hij loopt weg van de problemen. Hij kan er niet tegen zijn zus zo ziek en ongelukkig te zien. De aandacht gaat ook altijd naar Kate en minder dan hem. Hij werd tenslotte op internaat geplaatst omdat er geen tijd was voor hem.

Tenslotte hebben we Kate, die zo goed omgaat met haar ziekte. Die nog een glimlach tovert op andere mensen hun gezicht. Terwijl ze zelf ziek is en elke dag afziet van de operaties en de medicatie. 

Ik raad deze film zeker aan!

Met een zakdoek in de hand , ik kon het niet droog houden tijdens de film..

Hieronder plaats ik het fragment die me het meest pakte.

Om even kort uit te leggen : 

Kate is verplicht binnen te blijven maar mag even naar huis. Haar laatste
wens is om met de volledige familie eens naar de zee kunnen gaan.

Genieten van het water, de golven en het strand. 

Maar dit zou ze niet mogen omdat ze dan nog een ziekte kan oplopen.

Uiteraard laat haar moeder dit niet toe en mag ze niet gaan.

Maar haar vader beslist dat het genoeg is geweest en dat met het gezin naar de zee gaan
om van haar laatste momenten te kunnen genieten. 

Is er leven na de dood?

Over deze vraag zijn verschillende antwoorden mogelijk natuurlijk.

Is het bewezen dat er leven na de dood is ? Kan het ? Zijn het verzinsels van mensen ? Heeft dit te maken met het feit dat het geloof dit zegt ? Of je in de hemel of hel zal belanden ? 

Persoonlijk zeg ik dat er iets is na de dood , ik weet niet of het leven is. 

Maar ik kan niet geloven als je sterft dat dit het geweest is. Dat er niets of niemand is, gewoon een zwart gat en weg. Ik heb er moeite mee om te geloven dat er een nieuw leven is of dat je als een ander persoon geboren wordt.. 

Ik denk dat je dit pas voor jezelf kan uitmaken als het moment gekomen is om te gaan. 

Ik weet niet wat ik moet verwachten of wat ik moet denken. Ik hoop gewoon als ik doodga, dat ik bij de mensen kan zijn die ik graag zie. Ergens is dit een algemene gedachte, als je sterft wordt je omringd door de mensen die je graag ziet. 

Is er dus voor mij leven na de dood ? Ik denk niet dat er leven is, maar wel dat je herenigd wordt met de mensen die je mist. 

Je hebt één leven en je moet er het beste van maken. Volgens mij is het niet zo dat je een volgend nieuw leven aangeboden krijgt. 

Iedereen zal ooit wel die vraag kunnen beantwoorden. 

Hieronder heb ik een artikel geplaatst waarbij een bijna-doodervaring beschreven wordt door iemand. 

http://www.demorgen.be/wetenschap/bijna-doodervaringen-leven-na-de-dood-is-reeel-fenomeen-b52b7301/

Lijden 

Je kan op zoveel verschillende manieren lijden, niet enkel door het heengaan van iemand.

Lijden gebeurt in vele situaties, zo kan je lijden onder een relatie, in een vriendschap, in je gezin, op je werk. 

Het zijn niet de meest extreme vormen maar ze zijn wel aanwezig. 

Iedereen reageert daar anders op qua karakter en geloof. 

Ik ben bijvoorbeeld iemand die erover wil praten , ik heb dit nodig. Maar mijn vriend heeft de behoefte daar niet aan en zal alles opkroppen en zwijgen. 

Via het geloof is dit natuurlijk nog anders. 

Hindoeïsme : 

De hindoes geloven in reïncarnatie.Het nakomen van de godsdienstige verplichtingen en de wijze van leven zijn van invloed op een goede of slechte wedergeboorte. 

Het Jodendom : 

De rouwweek of Shive duurt zeven dagen. Gedurende deze zeven dagen verblijven de rouwenden in het rouwhuis. Het rouwhuis is dikwijls het huis van de overledene. In het rouwhuis zitten de rouwenden op speciale rouwstoeltjes dichtbij de grond. 

Het Christendom :

Wanneer een gelovige overlijdt, moet hij of zij verantwoording afleggen aan God voor de daden die hij of zij heeft gesteld gedurende zijn of haar leven. Als de overledene goed en deugdzaam is geweest, komt hij of zij in de hemel terecht. Heeft de overledene daarentegen een zondig leven geleid, dan is hij of zij gedoemd om in de hel te verblijven. Nadat een dokter een overlijden heeft vastgesteld, wordt het lichaam zo snel mogelijk naar een funerarium gebracht om het te laten opbaren. Het lichaam wordt zorgvuldig gewassen en gebalsemd. Vroeger werd op die manier het lichaam gezuiverd. 

In België moet een lichaam binnen de tien dagen na het overlijden begraven of gecremeerd worden.

Islam :

Meteen na het overlijden worden er een aantal verzen uitgesproken en sluit men de ogen van de overledene. Verder legt men de armen langs het lichaam en bindt men de voeten samen. Om het hoofd wordt een doek gewikkeld, zodat de mond van de gestorven persoon niet meer kan openvallen. 

De eerste plicht is de rituele wassing. Dit gebruik wordt uitgevoerd in een ziekenhuis, rouwkamer of moskee. Volgens de islam is een dood lichaam onrein.

Na het gebed wordt de kist met de overledene in stoet naar de begraafplaats gebracht. Tijdens de processie moet de kist volledig door mensen omringd zijn. Volgens de traditie moeten ook zoveel mogelijk mannen de lijkbaar een stukje dragen.

Onderstaand gedichtje vond ik bij het thema passen. 

Pijn lijden

ze zeggen weleens

pijn lijden, ach het went,

maar iemand die dat zegt

heeft nooit echte pijn gekend.

Je wilt het niet laten merken

dat je bijna door de grond gaat.

want zelf bij diegene

die zich er weer doorheen slaat.

Je komt er telkens bovenop

na weken, maanden, soms een jaar.

dan ben je van de pijn zo moe geworden

dat je denkt; bekijk het maar.

Maar ook die erge momenten

van pijn, en daarbij je verdriet. 

Dan blijf je steeds weer vechten

met altijd die aanwezige lach

en een traan die niemand ziet.

Reacties zijn altijd welkom, bedankt om te lezen!